بر اساس ماده 1101 قانون مدنی ، ” هرگاه عقد نکاح قبل از نزدیکی به جهتی فسخ شود ، زن حق مهر ندارد ؛ مگر در صورتی که موجب فسخ ، عنن باشد که در این صورت ، با وجود فسخ نکاح ، زن مستحق نصف مهر است ” .
چنانچه از این ماده مشخص است ، اگر عقد نکاح قبل از نزدیکی فسخ بشود ، زن مستحق مهریه ای نخواهد بود ؛ یعنی مالکیت او نسبت به مهر زائل می شود و اگر مهر را دریافت کرده ، باید آن را به شوهر سابق مسترد دارد . بنابراین ، در مورد فسخ ، برخلاف طلاق ، زن استحقاق نصف مهریه را ندارد .
بند دوم ماده 1101 متضمن استثنایی بر قاعده اصلی است . برابر این ماده ، در صورتی که زن به علت عنن یعنی ناتوانی جنسی شوهر ، عقد نکاح را قبل از نزدیکی فسخ کرده باشد ، در این صورت با وجود فسخ نکاح ، زن مستحق نصف مهریه است . در این فرض ، با اینکه نزدیکی واقع نشده است ، زن استحقاق نصف مهر را دارد .
هرگاه عقد نکاح بعد از نزدیکی فسخ شود ، زن مستحق تمام مهریه خواهد بود و فسخ نکاح تاثیری در استحقاق زن نسبت به مهر نخواهد داشت . قانون مدنی به صراحت این قاعده را ذکر نکرده است ، اما می توان آن را از مفهوم ماده 1101 قانون مدنی دریافت . بعلاوه اینکه بر اساس ماده 1082 قانون مدنی در خصوص حق مهریه ، زن به محض عقد نکاح مالک مهریه می شود و با وقوع نزدیکی مالکیت او استقرار پیدا می کند و دلیلی برای از بین رفتن آن وجود ندارد .