راهکار قانون مدنی برای سپردن حضانت به یکی از والدین ، سن فرزندان است . لازم است که در اینجا حضانت فرزند دختر و حضانت فرزند پسر به تفکیک مورد بررسی قرار گیرد . بر اساس قانن مدنی ، حضانت فرزند دختر تا سن هفت سالگی با مادر است . از هفت سالگی تا نه سالگی با پدر بوده و بعد از سن نه سالگی خود او می تواند انتخاب کند که می خواهد با کدامیک از والدینش زندگی کند .
حضانت فرزند پسر نیز تا سن هفت سالگی با مادر است . پس از آن ، تا پانزده سالگی بر عهده پدر قرار می گیرد . بعد از رسیدن به سن پانزده سالگی خودش می تواند انتخاب کند که می خواهد با پدر زندگی کند یا با مادر .
همانطور که گفتیم ، حضانت تا پایان هفت سالگی با مادر است و از آن پس تا رسیدن به سن بلوغ به عهده پدر قرار می گیرد . بنابراین ، تکلیف حضانت فرزند تا رسیدن به سن بلوغ ( در دختران نه سال تمام قمری و در پسران پانزده سال تمام قمری ) ، تعیین تکلیف شده است . بعد از آن خود فرزند قادر است که انتخاب کند ؛ چرا که از سن حضانت خارج شده است . اما برخی این سوال را مطرح می کنند که آیا حضانت دائمی فرزند امکانپذیر است ؟ در این رابطه توجه به این نکته ضروری است که ملاک دادگاه برای سپردن حضانت به والدین مصلحت کودک است . بنابراین ، پدر و مادر کودک به ویژه در طلاق توافقی می توانند بر سر این موضوع به تفاهم برسند که حضانت دائمی با یکی از آنان باشد ؛ مثلا خانم با بخشیدن مهریه اقدام به این امر کند . اما همانطور که گفته شد ، چون مصلحت طفل مهمترین جنبه از حضانت کودک است ، در صورتی که شخصی حضانت دائم فرزند را با توافق دیگری گرفته باشد و مصلحت طفل به هر دلیلی تامین نشود ، طرف دیگر می تواند به دادگاه خانواده مراجعه کرده و با ارائه دلیل قانونی ، از او سلب حضانت کند .