حضانت فرزندان مساله ای است که از دیر باز، گریبانگیر والدینی بوده که به هر علت جدا از یکدیگر زندگی می نمایند. پس از جدا زندگی کردن والدین به علت اختلافات خانوادگی یا طلاق، باید در خصوص اینکه فرزندان حاصل از ازدواج با کدام یک از والدین زندگی نمایند تصمیم گیری نمود. از این رو قانون گذار توجه ویژه ای به مساله حضانت فرزندان داشته است.
همانگونه که می دانیم، بازه زمانی نوزادی تا 7 سالگی فرد، یکی از مهم ترین دوران ها در شکل گیری شخصیت روانی او است. از این رو، ضرورت حضور مادر که به نحو احسن، نیازهای جسمانی و روانی کودک را مرتفع سازد، بیش از پیش در این دوره احساس می شود. بنابراین، قانون گذار نیز به مساله حضانت فرزندان، به ویژه حضانت بچه پسر و سن حضانت فرزند پسر، توجه داشته و قوانینی را به این موضوع اختصاص داده است. بنا بر ماده 1169 اصلاحی قانون مدنی، که اشعار می دارد: “برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می‌کنند، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است.”
بر اساس قانون مدنی، پس از اینکه فرزند پسر به سن هفت سالگی رسید، حضانت وی از مادر گرفته شده و به پدر وی سپرده می شود. اما باید دانست مطابق آنچه در ماده 1169 قانون مدنی آمده، در خصوص حضانت بچه پسر پس از 7 سالگی، چنانچه میان والدین اختلافی رخ دهد دادگاه با رعایت مصلحت طفل اقدام به تصمیم گیری و صدور رای می نماید.
اما به طور کلی و در صورت عدم بروز اختلاف، پس از پایان 7 سالگی شمسی، حضانت به پدر وی سپرده می شود و مسئولیت حضانت پدر بر فرزند پسر تا سن پانزده سالگی او ادامه پیدا می کند. بنابراین، فرزند پسر تا سن پانزده سالگی که سن بلوغ او است نزد پدرش می ماند. اما بعد از اینکه فرزند پسر به سن پانزده سال تمام قمری رسید، از سن حضانت خارج می شود و بر اساس قانون، خود وی می تواند انتخاب کند که می خواهد نزد کدام یک از والدینش زندگی کند. البته مادر وی همچنان از حق ملاقات با فرزند برخوردار خواهد بود و کسی نمی تواند جلوگیری از ملاقات با فرزند نماید. لازم به ذکر است که پرداخت نفقه فرزند پسری که تا سن هفت سالگی نزد مادرش زندگی می کند، به عهده پدر می باشد و پدر باید مخارج حضانت وی را تامین کند.