در قانون مدنی ، ضمانت اجرای کافی برای حضانت پیش بینی نشده است . البته ماده 1172 این قانون که هنوز به قوت خود باقیست ، در زمینه ضمانت اجرای حضانت چنین مقرر داشته است : ” هیچ یک از ابوین حق ندارند در مدتی که حضانت طفل به عهده آنهاست ، از نگهداری او امتناع کند . در صورت امتناع یکی از ابوین ، حاکم باید به تقاضای دیگری یا به تقاضای قیم یا یکی از اقرباء و یا به تقاضای مدعی العموم ، نگاهداری طفل را به هر یک از ابوین که حضانت به عهده اوست ، الزام کند و در صورتی که الزام ممکن یا موثر نباشد ، حضانت را به خرج پدر و هرگاه پدر فوت شده باشد، به خرج مادر تامین کند . بر اساس این ماده ، دادگاه فقط می تواند پدر یا مادری را که قانونا حضانت به عهده اوست ، به انجام وظیفه الزام نماید . لکن اگر آن شخص بر خلاف حکم دادگاه همچنان از حضانت خودداری کند ، دادگاه طبق قانون مدنی نمی تواند غیر از واگذار کردن نگاهداری طفل به دیگری با هزینه پدر و در صورت فوت پدر و یا عدم تمکن مالی وی ، به خرج مادر ، ضمانت اجرای دیگری مقرر کند .
همچنین ، بر اساس ماده 632 قانون مجازات اسلامی ، اگر کسی از دادن طفلی که به او سپرده شده است ، در موقع مطالبه اشخاصی که قانونا حق مطالبه دارند ، امتناع کند ، به مجازات از سه ماه تا شش ماه حبس یا جزای نقدی از یک میلیون و پانصد هزار تا سه میلیون ریال محکوم خواهد شد . علاوه بر این ، طبق ماده 633 همین قانون ، هرگاه کسی شخصا یا به دستور دیگری ، طفل یا شخصی را که قادر به محافظت از خود نمی باشد ، در محلی که خالی از سکنه است رها نماید ، به حبس از شش ماه تا دو سال و یا جزای نقدی از سه میلیون تا دوازده میلیون ریال محکوم خواهد شد و اگر در آبادی و جایی که دارای سکنه باشد رها کند ، تا نصف مجازات مذکور محکوم خواهد شد و چنانچه این اقدام سبب وارد آمدن صدمه یا آسیب یا فوت شود ، رها کننده علاوه بر مجازات فوق حسب مورد به قصاص ، دیه یا ارش نیز محکوم خواهد شد .