یکی از مهمترین حقوق مالی که به موجب قانون، به زنان تعلق می گیرد، مهریه می باشد. بر اساس ماده 1082 قانون مدنی، به محض عقد، زن مالک تمام مهر می شود و می تواند هر گونه تصرفی که بخواهد در آن بنماید. در این زمینه، تفاوتی بین عقد موقت و عقد دائم و زنان باکره و زنان غیر باکره نیست.
البته در برخی از شرایط، ممکن است که زن مستحق تمام مهریه نباشد. نظیر زمانی که زن باکره است، عمل نزدیکی نیز میان او و همسرش رخ نداده و در همین حالت، از همسر خود طلاق بگیرد. در صورتی که زنی، باکره از همسر خود طلاق بگیرد، مهریه در طلاق غیر مدخوله بدین صورت بوده که زن، مستحق دریافت نصف مبلغ مهریه ای است که در سند نکاحیه، به عنوان مهریه او مشخص شده است و چنانچه بیش از نصف را دریافت نموده باشد، باید آن را برگرداند.
ماده 1101 قانون مدنی، اشعار می دارد:”هرگاه عقد نكاح قبل از نزدیكی، به جهتی فسخ شود، زن حق مهریه ندارد، مگر در صورتی كه موجب فسخ، عنن (عنن به معنای عدم توانایی انجام عمل زناشویی به صورت دائمی و یا برای مدت طولانی است ) باشد كه در این صورت با وجود فسخ نكاح، زن مستحق نصف مهر است.” بنابراین، چنانچه نکاح به واسطه عنن فسخ شود، زوجه باکره، به شرط ارائه گواهی بکارت، مستحق نیمی از مهریه است، اما در صورت فسخ نکاح، به هر علتی غیر از عنن، مهریه ای نخواهد داشت.