در مورد حضانت فرزند حاصل از عقد موقت نیز قانون مدنی ایران عنوان می کند که مانند عقد دائم است ، یعنی حضانت فرزند حاصل از عقد موقت چه دختر یا پسر تا ۷ سالگی با مادر خواهد و پس از آن ، حضانت و نگهداری به پدر سپرده خواهد شد و در صورت پذیرش حضانت فرزند توسط پدر ، دختر تا ۹ سالگی و پسر تا ۱۵ سالگی می توانند تحت حضانت پدر باشند .
پس از این سنین ، یعنی 9 سال برای دختر و 15 سال برای پسر آن ها می توانند ، تعیین کنند که با چه کسی زندگی کنند زیرا دیگر از حضانت خارج می شوند که البته این انتخاب از لحاظ قانونی باید با رعایت مصلحت طفل باشد .
اگر پس از ۷ سالگی فرزندان حاصل از عقد موقت یا صیغه و پایان مدت قانونی حضانت فرزند یا فرزندان دختر و پسر، پدر خواهان حضانت فرزند نباشد ، مادر جهت دریافت حضانت اولویت خواهد داشت ، کما این که همچنان پدر باید مخارج فرزند را بپردازد .
نکته مهم : از عقد موقتی که به صورت رسمی ثبت نشده است و صیغه نامه ای از آن در دست زوجین نیست اگر فرزندی حاصل شود ، به دلیل عدم ثبت آن ، همواره اثبات نصب فرزند به پدر مربوطه ، برای مادر با مشکلات بسیاری روبرو خواهد بود .
زیرا به دلیل پنهانی بودن این عقد و در بسیاری از موارد به دلیل متاهل بودن مردانی که زنان را به عقد موقت خود در می آورند ، بعد از این که فرزندی به ناخواسته از این رابطه حاصل شد ، همواره مردان از قبول انتصاب فرزند به خود ، خودداری خواهند کرد .
لذا جهت سپردن حضانت فرزند به پدر ، ابتدا مادر در دادگاه باید ثابت کند که فرزند متولد شده برای این مرد است و او پدر فرزندش است . در زمان گذشته اثبات این امر برای زنان بسیار مشکل یا حتی غیر ممکن بود اما در حال حاضر با پیشرفته تر شدن علم و آزمایش دی ان ای امکان اثبات نسب برای مادر راحت تر شده است .
در اکثر مواقع زنان در این نوع ازدواج چه به ثبت رسمی رسیده یا نرسیده باشد به دلیل ترس مردان از افشا شدن رابطه و سنگین شدن بار مسئولیتی که با آمدن فرزند دختر یا پسر بر عهده مرد قرار خواهد گرفت از جانب او مجبور به سقط کردن فرزندان ناخواسته حاصل از عقد موقت می شوند .