بر اساس ماده 1169 قانون مدنی، “برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می کنند، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است.” بر اساس این ماده، در صورتی که والدین از هم طلاق بگیرند، یا به هر دلیل جدا از هم زندگی کنند، حضانت فرزند دختر تا رسیدن به سن هفت سالگی، با مادر است و پدر در این خصوص حقی نخواهد داشت.
همچنین مستفاد از ماده 1169 قانون مدنی که مادر را تا هفت سالگی، در اولویت برای حضانت فرزند دختر می داند و بعد از آن، حق حضانت را برای پدر در نظر می گیرد، می توان گفت که حضانت فرزند دختر بعد از سن هفت سالگی، بر عهده پدر قرار خواهد گرفت؛ مگر اینکه اختلافی رخ دهد که در این شرایط، قاضی با در نظر گرفتن مصلحت طفل، تصمیم می گیرد.
ذکراین نکته ضروری است که البته در این سن، یعنی در بازه بین 7 تا 9 سالگی فرزند دختر که حضانت با پدر است، کماکان مادر کودک، از حق ملاقات با فرزند خود بهره مند می باشد و نمی توان این حق را از او سلب کرد.
فرزند دختر، به محض اینکه به سن نه سال تمام قمری رسید، خودش می تواند انتخاب کند که می خواهد با کدام یک از والدینش زندگی کند. به عنوان مثال، گرفتن حضانت دختر دوازده ساله، نیازمند اقدام قانونی نمی باشد؛ چرا که خود فرزند دختر، باید انتخاب کند که می خواهد نزد کدام یک از والدینش باشد.
تنها در شرایطی، اقدام قانونی، برای گرفتن سرپرستی دختر، لازم است که مسئول حضانت، از شرایط سلب حضانت، نظیر انحطاط اخلاقی برخوردار باشد.