حضانت موقت فرزند

بر اساس قانون مدنی ، حضانت فرزندان که به معنای مراقبت و حمایت های جسمی و روحی از آنان است ، به عنوان حق و تکلیفی برای والدین شناخته شده است که در درجه اول ، باید با همکاری و مشارکت یکدیگر به این امر مبادرت نمایند ؛ اما گاهی به سبب اختلافاتی که میان زوجین مطرح می شود ، انجام تکلیف حضانت به صورت مشترک ، غیر ممکن می گردد و به همین دلیل لازم است تا مراجع صالح قضایی تصمیم مقتضی در خصوص حضانت طفل را اتخاذ نمایند . نظر به اینکه اختلاف میان زوجین و کشمکش های موجود در روابط خانوادگی ممکن است آسیب های روحی و جسمی به کودک وارد نموده و او را دچار بلاتکلیفی و سردرگمی کند ، هر یک از والدین می توانند از دادگاه تقاضا کنند تا در این مدت ، حضانت را به صورت موقت به آنان سپرده و زمینه آسایش کودک را فراهم کند

به طور کلی حضانت موقت به معنای آن است که قاضی دادگاه در پی تقاضای دستور موقت برای حضانت فرزند ، حضانت وی را به صورت موقتی به یکی از والدین واگذار می کند تا اینکه پس از رسیدگی به پرونده ، قاضی تصمیم نهایی برای اینکه حضانت با کدامیک از والدین باشد را بگیرد .  با عنایت به قوانین و مقررات مختلف ، دادگاه به این دلیل حضانت فرزند را به صورت موقتی به یکی از والدین واگذار می کند که گاهی فرایند رسیدگی به دعوای گرفتن حضانت فرزند در صورت جدایی والدین ، ممکن است طولانی باشد و از این بابت ضرر و زیان هایی به کودک وارد شده و مصلحت وی به خطر افتد . به همین دلیل ، دادگاه حضانت موقت را به یکی از والدین می سپارد تا پس از رسیدگی دقیق به جزییات پرونده ، شخص صلاحیت دار برای حضانت تعیین شود . لذا صدور دستور حضانت موقت از سوی دادگاه به معنای آن نیست که حضانت به طور دائمی به آن شخص تعلق گرفته است ؛ به عنوان مثال ممکن است دادگاه برای جلوگیری از ورود خسارت و ضرر و زیان احتمالی کودک ، حضانت را به طور موقتی به مادر واگذار کند ؛ اما پس از اینکه مادر به دادگاه دادخواست حضانت طفل را داد ، دادگاه از تصمیم خود در خصوص حضانت موقت منصرف شده و حضانت را به دلیل وجود شرایط لازم و صلاحیت بیشتر ، به پدر واگذار کند .