ثبت ازدواج موقت، تحت شرایطی که در ماده 21 قانون حمایت از خانواده مقرر شده، الزامی می باشد.
زوجینی که قصد ثبت ازدواج موقت و دریافت صيغه نامه محضری دارند، باید بعد از مراجعه به دفترخانه (محضر)، مدارک لازم را ارائه دهند. سپس، خطبه عقد محرمیت، توسط یک عاقد شرعی، میان آنها جاری گردد. بعد از انجام این مراحل، سردفتر، یک عقد نامه موقت برای آن ها صادر می کند که به این عقد نامه موقت، صیغه نامه محضری گفته می شود. در متن صیغه نامه محضری، چندین مورد لزوما باید ذکر شود. که شامل موارد ذیل می باشد:
– مشخصات زوجین: در بخش اول صیغه نامه محضری، مشخصات کامل زوجین که شامل مشخصات هویتی، یعنی نام و نام خانوادگی، شماره شناسنامه، کد ملی و شماره و تاریخ گواهی پزشکی و مرجع صدور می باشد، ذکر می گردد و نهایتا، باید این مشخصات، توسط زوجین، تایید و امضا شود. اگر دختر، باکره باشد، امضا ولی اون نیز الزامی است.
– مهریه: تعیین مهریه، از شرایط صحت صیغه می باشد. به موجب ماده 1095 قانون مدنی: “در نکاح منقطع، عدم مهر در عقد، موجب بطلان است.” بنابراین، در صیغه نامه محضری، مهریه زن، لزوما باید تعیین و ذکر گردد. مهریه درج شده در صیغه نامه محضری، می تواند در حین ازدواج و یا در صورت انقضای مدت صیغه، توسط زوجه، مطالبه و دریافت گردد.
– مدت ازدواج : یکی دیگر از شرایط صحت نکاح موقت، تعیین مدت می باشد. به موجب ماده 1076 قانون مدنی: ” مدت نکاح منقطع، باید کاملا معین شود.” بنابراین، در صیغه نامه محضری نیز، مدت ازدواج ذکر می شود. مثلا، این ازدواج موقت، در تاریخ 5 بهمن ماه سال 1400 پایان می یابد. بعد از پایان مدت، دیگر صیغه نامه ارزش حقوقی خود را از دست می دهد و اگر زوجین قصد تمدید زمان ازدواج موقت خود را دارند، باید مجددا به محضر مراجعه کرده و عقد موقت مجدد منعقد نمایند.