در ماده 1199 قانون مدنی اشاره شده است که : ” نفقه اولاد بر عهده پدر است . پس از فوت پدر یا عدم قدرت او به انفاق ، به عهده اجداد پدری است ؛ با رعایت الاقرب فالاقرب . در صورت نبودن پدر و اجداد پدری و یا عدم قدرت آنها ، نفقه بر عهده مادر است. هر گاه مادر هم زنده و یا قادر به انفاق نباشد ، با رعایت الاقرب فالاقرب به عهده اجداد و جدات مادری و جدات پدری واجب النفقه است و اگر چند نفر از اجداد و جدات مزبور از حیث درجه اقربیت مساوی باشند ، نفقه را باید به حصه متساوی تأدیه کنند ” . همانگونه که از این ماده مشخص است ، پرداخت نفقه به فرزند در درجه اول به عهده پدر کودک است . اما در مواقعی که پدر زنده نباشد و یا توانایی مالی برای پرداخت نفقه به فرزند خود را نداشته باشد ، در این صورت پرداخت نفقه فرزند بر عهده پدر بزرگ یا جد پدری کودک قرار می گیرد . البته اگر پدر بزرگ هم زنده نباشد یا قادر به تادیه نفقه نوه خود نباشد ، پرداخت نفقه فرزند به عهده مادر کودک قرار می گیرد . در صورت عدم تمکن مالی مادر یا فوت کردن او نیز پرداخت نفقه به عهده مادر بزرگ پدری و پدر بزرگ و مادر بزرگ مادری خواهد بود .
بنابراین در صورت اینکه پدر فوت کرده باشد و یا از توانایی مالی برای پرداخت نفقه فرزندان خود ( به دلیل معلولیت ، بیماری یا …. ) برخوردار نباشد ، در این صورت پدر بزرگ یا جد پدری باید نفقه نوه خود را بپردازد . البته گاهی جد پدری از پرداخت نفقه خودداری می کند که در این صورت می توان به دادگاه مراجعه نموده و مطالبه نفقه فرزند از پدر بزرگ را خواستار شد . با این توضیح که معمولا دعوای مطالبه نفقه فرزند از پدر بزرگ یا گرفتن نفقه از پدر بزرگ توسط مادر در دادگاه مطرح می شود و دادگاه در صورت احراز شرایط قانونی ، حکم به پرداخت نفقه توسط جد پدری صادر خواهد کرد . لازم به ذکر است که دادگاه صلاحیت دار برای رسیدگی به دعوای مطالبه نفقه فرزند از پدر بزرگ ، دادگاه خانواده می باشد و شخص ذی نفع ( معمولا مادر کودک ) باید به این دادگاه مراجعه کرده و ضمن تقدیم دادخواست مطالبه نفقه فرزند از جد پدری ، تقاضای دریافت نفقه از پدر بزرگ را مطرح نماید .