عقد موقت، که دارای عناوین دیگری همچون نکاح منقطع و ازدواج صیغه است، در جامعه حقوقی و اجتماعی ما، به رسمیت شناخته شده است. در ایران، برای انعقاد عقد نکاح موقت، وجود دو رکن اصلی الزامی می باشد، که آن دو رکن مهریه و تعیین مدت است. احکام مهریه عقد موقت، به موجب قانون، همچون احکام مهریه در عقد دائم است؛ اما در برخی موارد نیز ممکن است با هم تفاوت داشته باشند. مثلا، صحت عقد موقت، منوط به تعیین مهریه است، در حالی که در عقد دائم اینگونه نیست. همچنین، چگونگی تعیین حداقل میزان مهریه صیغه، مساله ای است که معمولا زوج ها در ازدواج موقت، با آن سرو کار دارند.
عقد موقت، در نظام شرعی و حقوقی ما به موجب قانون مدنی، به رسمیت شناخته شده است. اما شرایط صحت آن، علاوه بر شرایط صحت عمومی قراردادها( قصد و رضا، اهلیت، موضوع معین، مشروعیت جهت) منوط به وجود دو شرط اساسی دیگر است:
اولا، تعیین مدت در عقد موقت الزامی است و قانون گذار، این موضوع را در مواد 1075 و 1076 قانون مدنی مقرر کرده است.
دوما، به موجب ماده 1095 قانون مدنی، عدم تعیین مهریه، موجب بطلان عقد نکاح است.
بنابراین ، مهریه در عقد موقت، نقش تعیین کننده در صحت این عقد را داشته و تعیین آن، در عقد موقت الزامی است. هرچند عقد موقت و عقد نکاح دائم، در دو بخش مجزا در قانون بررسی شده اند و احکام مخصوص به خود را دارند، اما به موجب ماده 1077 قانون مدنی، احکام مهریه در عقد نکاح دائم و منقطع، مشابه و یکسان است. البته، مهریه صیغه، احکام ویژه به خود را نیز دارا است که عبارتند از:
مهر المتعه و مهر المثل، صرفا مخصوص عقد دائم است . این دو نوع مهر، در صورتی به زن تعلق می گیرند که مهریه به موجب عقد دائم تعیین نشده باشد و مرد، قبل یا بعد از رابطه زناشویی، بخواهد همسر خود را طلاق بدهد . اما به دلیل آنکه عدم ذکر مهریه در عقد صیغه، سبب بطلان عقد است ، این دو نوع مهریه نیز به زن تعلق نمی گیرند.
به موجب ماده 1096 قانون مدنی ” در نکاح منقطع موت زن در اثناء مدت، موجب سقوط مهر نمی شود و همچنین است اگر شوهر تا آخر مدت با او نزدیکی نکند ” . بنابراین ، اگر زن در طول مدت عقد موقت، فوت کند یا مرد با او زناشویی نکند، باز هم مهر از بین نخواهد رفت. همچنین، مهریه زن در عقد موقت شفاهی نیز به قوت خود باقی است و زن می تواند حتی در صورت لفظی بودن عقد موقت ، مهریه خود را مطالبه نماید و در این خصوص با مانعی مواجه نیست.